نایت ملودی » سلامت » سلامت خانواده » پیشگیری و بیماری ها » اوتیت خارجی گوش چیست و راههای درمان آن

اوتیت خارجی گوش

خانمی ۵۰ ساله با شرح حال ۳ روزه تحریک، درد و ترشح آبکی گوش راست مراجعه می‌کند. بیمار به تازگی از تعطیلات در اسپانیا برگشته است و به گفته خود از حوله حمام، ناخن مصنوعی و گوش پاک کن برای کم کردن خارش گوشش استفاده کرده است…

نکات مهم

نکاتی که باید در حین گرفتن شرح حال مورد توجه قرار گیرند:

التهاب مجرای گوش بایا بدون عفونت: این یافته در حقیقت تعریف اوتیت خارجی حاد است. شرح حال ارایه شده در ابتدای مقاله برای این بیماری، کلاسیک به شمار می‌رود. در صورت عود علایم یا در صورت طول کشیدن آن برای مدت پیش از ۳ ماه بیماری تحت عنوان اوتیت خارجی مزمن طبقه‌بندی می‌شود.

اوتیت خارجی حاد را می‌توان براساس علت آن نیز طبقه‌بندی نمود. در این روش این بیماری به سه دسته عفونی (باکتریایی، قارچی و ویروسی)، درماتیت غیرعفونی (آلرژیک، اگزمایی و تحریکی) و نوع مختلط عفونی و غیرعفونی تقسیم می‌شود.

عوامل تشدید کننده: آب‌وهوای گرم و مرطوب، شنا کردن، شستن مکرر موها (خصوصا در حمام) و وارد کردن اجسام خارجی می‌توانند باعث آغاز عفونت باکتریایی و سبب وارد کردن ترومای موضعی به مجرای گوش و محتمل‌تر شدن بروز عفونت شوند.

قطره‌های گوشی بدون‌نسخه: استفاده از قطره‌های گوشی بدون‌نسخه (مثل قطره اسید استیک ۲%) می‌تواند در درمان اوتیت خارجی خفیف یا پیشگیری از آن موثر باشد. با این حال نشان داده شده است که در مراقبت‌های اولیه، قطره‌های گوشی یا اسپری‌های حاوی کورتیکواستروییدها و اسید استیک یا آنتی‌بیوتیک یا هردو در مقایسه با قطره‌های حاوی اسید استیک به تنهایی موثرتر هستند.

احساس ناراحتی: اوتیت خارجی باید محدود به مجرای خارجی گوش باشد. باید در مورد ابتلای بیمار به نقص ایمنی یا وجود درد غیرمتناسب با اوتیت خارجی ساده هوشیار بود (جدول «علایم هشدار»).

ترشح: در اوتیت خارجی حاد امکان خشک بودن گوش یا وجود ترشح غلیظ مطرح است. در صورت وجود ترشح موکویید و حجیم ابتلا به اوتیت میانی همراه با سوراخ شدگی پرده صماخ مطرح می‌شود. بروز اوتیت خارجی قارچی نیز می‌تواند باعث افزایش مقدار ترشحات گردد.

سایر مشکلات پوستی: بیماران مبتلا به اگزما، پسوریازیس، درماتیت آلرژیک، آکنه یا لوپوس می‌توانند دچار اوتیت خارجی ناشی از این بیماری‌ها شوند.

بایدها

• اتوسکوپی در اوتیت خارجی می‌تواند وجود تورم در مجرای گوش و ترشح را نشان دهد که این ترشح می‌تواند در ابتدا مانع مشاهده پرده صماخ شود.

• نباید تراگوس را فشار داد یا لاله گوش را کشید. اگر چه این معاینات در کتاب‌های مرجع توصیف شده‌اند، با توجه به این که اوتیت خارجی به خودی‌خود دردناک است و با مشاهده می‌توان آن را تشخیص داد نیازی به این کار نیست. فشار دادن تراگوس اطلاعات تشخیصی بیشتری به دست نمی‌دهد و تنها باعث ایجاد درد بیشتر در بیماری می‌شود که از درد شاکی است.

• ارزیابی از نظر ابتلا به اوتیت خارجی موضعی (یا همان فولیکولیت یا کورک) ضروری است. این وضعیت معمولا به وسیله استفاده از مسکن‌ها و کمپرس گرم قابل درمان است. با این حال در صورت وجود نشانه‌های عفونت شدید درمان با یک آنتی‌بیوتیک خوراکی و مدنظر داشتن نیاز به برش و درناژ ضروری است.

• در اوتیت خارجی معمولا نیازی به انجام بررسی‌های بیشتر نیست با این حال در صورت تکرار شونده بودن مشکل باید از قسمت داخل کانال به کمک سواب گوش نمونه برای کشت و آنتی‌بیوگرام از نظر قارچ‌ها و باکتری‌ها تهیه کرد.

درمان

اطلاع‌رسانی در مورد عوامل مستعدکننده، تجویز مسکن و آموزش نحوه استفاده از اسپری‌ها یا قطره‌های موضعی تا ۳ روز پس از فروکش کردن علایم که معمولا در مجموع معادل ۱۰-۷ روز می‌شود برای درمان ضروری است.

• در صورت سالم بودن پرده صماخ خطر اتوتوکسیسیته مطرح نیست. در صورت وجود سوراخ یا لوله تهویه گوش باید در مورد استفاده از قطره‌ها یا اسپری‌های آمینوگلیکوزیدی با توجه به خطر اتوتوکسیسیته آنها، احتیاط نمود.

• در صورت غیرقابل استفاده بودن داروهای موضعی به علت وجود تورم و ترشحات در مجرای گوش، ارجاع بیمار به متخصص برای پاکسازی و تعبیه فتیله (Wick) در مجرای گوش ضروری است.

• تنها در صورت وجود عفونت شدید باید تجویز آنتی‌بیوتیک‌های موضعی (فلوکلوگزاسیلین، اریترومایسین، یا در صورت وجود آلرژی به پنی‌سیلین، کلاریترومایسین) را مدنظر داشت.

نظرات
نام و نام خانوادگی  
آدرس ایمیل  
آدرس سایت